środa, 26 czerwca 2013

Open the book and call Cthulhu

http://25.media.tumblr.com/tumblr_lu2bhduXgU1qawld4o1_500.gif

XXV X MCMXCVI | Brat? A tak - mam młodszego. Ten koszykarz? W życiu z nim nie rozmawiałam. | Chłopak to przeżytek. Walczę o zalegalizowanie związków z komputerami. | Olej szkołę, oglądaj seriale. | Gram w to od trzech lat, więc wiem, jak się rzuca k4. | Myślał, że mnie wykończy tamtym infectem, ale ja mu wtedy enchantmentem aż potrzebował kostki z liczbami ujemnymi! | Już mówiłam, że nie znam tamtego koszykarza, to tylko zbieżność nazwisk i rodziców. | Następnym razem zamiast kwiatków przynieś mi kanapkę, każdy bardziej naje się kanapką niż kwiatkami. |
Wstęp do bajek
Historyjka o Księżniczce
Przypisy do bajek
Historyjka o Pchle
O Pchle, Wiewiórze i Chłopcu
Kompletny antytalent sportowy i społeczny. Odpowiedzialność na poziomie jętki. Dziwnym trafem pomijana podczas zapraszania na imprezy. Etykietka dziwaka, sama dumnie nazywa się geekiem. O ile znajduje się w towarzystwie, gdzie wypada się do tego przyznać. Zwykle się znajduje, bo innego nie ma. Po czasach dzieciństwa została jedna lalka Barbie z obgryzionymi rękami. Dwóch braci, do starszego się nie przyznaje, żeby nie psuć sobie (i jemu) opinii. Niestety wszystkie dobre cechy w jej rodzinie są związane z chromosomem Y. Pchła - postać bajkowa, której nie zobaczysz w żadnej wieczorynce.

BAJKI | BAJKOWE POSTACIE | WSZYSTKO
----------------------------------------------------------
Witam serdecznie. To jest Pchła-która-żywi-się-wątkami. Nie pozwólcie jej umrzeć z głodu.

29 komentarzy:

  1. [witamy na blogu! przykro mi, że tymczasowo muszę ową pchłę przegłodzić, ale nie przychodzi mi do głowy żaden ciekawy pomysł. chyba że ty wpadniesz na jakiś :)]

    Heather

    OdpowiedzUsuń
  2. [ Witam w naszym gronie. Francesca bardzo mi się spodobała, lubię takie dziewczyny i mam pomysł na wątek nawet, o. :3 Mogą się lubić i dobrze znać. Tacy przyjaciele od robienia śmiesznych i dziwnych rzeczy. Nicholas przychodzi do dziewczyny i mówi, że ostatnio czytał w książce o skrzynce, w której jest ukryty wisior, który jest w stanie przenieść ludzi do Średniowiecza... I tak zaczyna się cała zabawa w poszukiwanie skrzynki. Co Ty na to? ]

    Nicholas Sykes

    OdpowiedzUsuń
  3. [Nie dam siostrze umrzeć z głodu, więc niebawem wrócę z wątkiem.]

    OdpowiedzUsuń
  4. [Omatko, chcę powiązanie, chcę wątek, chcę koniecznie!
    Tak się składa, że Blake jest BFF David'a. Nie wiem jakim cudem, ale wytrzymują z sobą i się naprawdę dobrze dogadują. Po przeczytaniu Twojej KP widzę, że Blake i Flea miałyby właściwie jakiś wspólny grunt, ale nie wiem jak pogodzić to Fleowe nieprzyznawanie się do starszego brata i Blakową przyjaźń z nim.

    ŚWIETNA POSTAĆ!]

    OdpowiedzUsuń
  5. [Słonko, ja od zaczynania mogę być, bo pomysły to rosły zanim wymyśliłam postać. Potem uciekły i poszły się, no, chędożyć w agreście]/Bart

    OdpowiedzUsuń
  6. [I pytanie brzmi czy z niego dobry czy zły człowiek i jeżeli dobry to jej da napisać czy nie, a jeśli zły to te same pytania w sumie, uderzę go w łeb podręcznikiem, może pomoże. Rozumiem, że jestem ta od zaczynania, bo tak i tyle?]/Bart

    OdpowiedzUsuń
  7. Głośne, nerwowe tupanie nogi Dave'a słychać było najpewniej u sąsiadów dwa, jak nie trzy, domy dalej. Podłoga w kuchni lśniła, a w powietrzu nadal czuć było zapach cytrynowego płynu do czyszczenia. Rodzina powinna się cieszyć, że Dave najpierw postanowił wykonać swoją część roboty, a dopiero później coś zjeść. Z reguły zaczynał w odwrotnej kolejności, ale wtedy mieliby dwa kryzysy na głowie zamiast jednego. I pewnie ten jeden dość szybko udałoby się rozwiązać, gdyby nie uciążliwy nawyk czekania na winowajcę zamiast zwyczajnego zawołania go, a w tym przypadku zawołania jej. Ona zjawiła się dokładnie pięć minut później, co Dave przyjął z niejaką ulgą, gdyż noga zaczynała powoli boleć go od energicznego uderzania w podłoże.
    - Ty! - wycelował palcem wskazującym we Fleę. - Zjadłaś moje wafle! Ty i twoi przebierańcy od gier planszowych!
    David Ainsley nienawidził kiedy ktoś dotykał jego jedzenia. Spożywał dwa razy więcej niż każdy członek tej dziwnej rodziny, więc irytował się za każdym razem gdy jakikolwiek z elementów jego diety znikał z półki tajemniczo pozostawiając po sobie jedynie karteczkę z imieniem. Co prawda mógł oskarżyć o „kradzież” Phila, ale nie sądził by dziewięciolatek zdołał sięgnąć do najdalszego kąta najwyższej z szafek. Stąd podejrzenie padło na Fleę, gdyż Beth nie zwykła jadać w domu jeśli w zamrażarce nie było pizzy-w-4-minuty, albo innej zapiekanki. Dzisiaj najpewniej znów wyszła ze swoimi młodszymi koleżankami do klubu golfowego by udawać, że jej mąż jest bogatym biznesmenem w ciągłej podróży.
    - Zero szacunku w tym domu! Jestem najstarszy i oczekuję byś zostawiła moje rzeczy w spokoju, a w szczególności moje żarcie! – oświadczył teatralnie poważnym tonem, a następnie spojrzał na Phila, który właśnie wszedł do kuchni. Chłopiec wziął stołek, który postawił przy lodówce, a następnie otworzył drzwiczki i zajął się grzebaniem w środku. Ostatecznie zdecydował się sięgnąć po truskawkowy jogurt, również opisany imieniem starszego brata, a następnie niezrażony odmaszerował z łyżeczką do salonu. Dave jeszcze przez chwilę wpatrywał się w miejsce, w którym przed chwilą stał Phil, a następnie spojrzał na Fleę.
    - To o niczym nie świadczy – prychnął niczym oburzone dziecko i zaplótł ręce na klatce piersiowej. Nie ciągnął jednak dłużej tematu uznając, że postraszy Phila clownami jeśli jeszcze raz zeżre coś z jego półki. Ewentualnie wsadzi tam jakieś jedzenie Beth, więc braciszek automatycznie porzuci chęci podjadania Dave'owego jedzenia. Jeszcze nie był do końca pewien, która z opcji pasuje mu bardziej.

    OdpowiedzUsuń
  8. [Jezusku, jaka Frankie jest fajna. Ja ją chcę dla siebie!
    I tak, niech go uczy grać w MTG, niech mu mówi o broni, niech go otacza magią i atmosferą średniowiecza. Zarąbiście będzie.
    I ja zaczynam, tak? W sumie mogę, a co. Tylko mi powiedz czy pasowałoby ci, jakbym zaczęła od sesji MTG. Na przykład u Frankie w domu. Chociażby.]

    ~Olivier Bossert

    OdpowiedzUsuń
  9. [Ale Wood ma nos! Całkiem wydatny, trudno przegapić.
    Okej, to napisz mi jeszcze, jakiej długości komentarze lubisz najbardziej, to zacznę.]

    OdpowiedzUsuń
  10. [Może być? c:
    I przy okazji - nie mam zielonego pojęcia o MTG, więc tłumacząc Olivierowi, tłumaczysz przy okazji mi. No i przepraszam za jakieś pomyłki w opisywaniu. Naprawdę nic nie wiem.]

    - Czekaj, mam to. - Olivier pochylił się w przód, gotowy do wykonania ruchu. Już prawie uszczuplił wachlarz trzymanych kart o dwie, kiedy ponownie cofnął dłoń. - Nie, kurde, fałszywy alarm.
    Nie pierwszy raz trzymał w ręku karty wyciągnięte z przydzielonej talii. Nie pierwszy raz siedział na błękitnym kocu w rybki. Nie pierwszy raz został otoczony miskami i talerzami z jedzeniem. Nie pierwszy raz Frankie usilnie starała mu się wytłumaczyć, o co tak naprawdę w tej grze chodzi, a on nie pierwszy raz nie rozumiał kompletnie nic.
    Siedział ze skrzyżowanymi nogami, opierając się plecami o ścianę pokoju. Minę miał identyczną jak za każdym razem, kiedy próbował pojąć MTG. W takich momentach twarz jego przybierała wyraz kompletnego zagubienia, niezrozumienia i pewnego osamotnienia w tym właśnie stanie ducha. A Frankie dziwiła się, że wreszcie zawsze wymiękał i w połowie sam wyciągał sobie jakąś kartkę, żeby zapisać cokolwiek. Po prostu po jakimś czasie miał ochotę zrobić coś, w czym rzeczywiście był dobry. Aby choć na chwilę oderwać się od nieznośnego uczucia konsternacji.
    Podrapał się po głowie. Otworzył usta, chcąc coś powiedzieć. Zamknął je z powrotem. Machnął palcem. Westchnął. Potem westchnął raz jeszcze.
    - Ty wiesz, co ja ci powiem? - zaczął wreszcie. - Ja czytałem o smokach, nie? Ja o nich czytałem, ja je na ekranie widziałem, z Khaleesi dobra dupa, okej. Też czytałem o gnomach, orkach, hobbitach, elfach, przepowiedniach oraz ziemi obiecanej, w ogóle przez dużo fantastyki przebrnąłem, zresztą sama wiesz, jak jest. W gry grałem, filmy oglądałem. Ale to? - Machnął wolną dłonią, niedbale wskazując na karty. Przez chwilę zastanawiał się, szukając odpowiedniego słowa. - To jest szatan - stwierdził wreszcie z poważną miną.
    Inaczej nazwać tego nie umiał. A niby miał tylko nie stracić życia i pozbawić go przeciwnika. Prościzna. Miał atakować, zbierać many, rzucać zaklęcia, obmyślać strategię. Miał, ale nie potrafił.
    - Weź mi podaj coś do picia, dziewczyno, bo się zdenerwowałem. Jeszcze mi tego brakowało, żebym się odwodnił.

    ~Olivier Bossert

    OdpowiedzUsuń
  11. [Ładne to mogą być dzieci i dziewczyny, nie faceci.]

    Tak naprawdę to Wood był najbardziej tolerancyjnym człowiekiem w szkole. Czy ktoś gruby, czy chudy, wysoki, niski, brzydki, ładny, czarny, biały, homo, hetero – nieważne, każdego w równym stopniu nie cierpiał. Przynajmniej tak wieść gminna niosła, a prawda, jak to zwykle bywa, była nieco inna. Bo byli i ludzi, których Wood swoją sympatią obdarzył, szczęściarze, na pewno codziennie dziękowali za taki przybytek łask.
    Fakt faktem, że sporą częścią szkolnej braci pogardzał, więc nie potrzebował wysłuchiwać plotek, by pogorszyć sobie zdanie na czyjś temat – i tak nie było ono wysokie. Poza tym plotkami też gardził, były przekłamane i obraźliwe, a i bez tego na świecie jest dość dużo obłudy i pozerów, nie trzeba dodawać. Tak że nie był w gronie plotkarzy, nie nadstawiał uszu, by posłyszeć nowej nowinki. Ale niektóre trudno było przegapić, w szczególności, gdy dotyczyły jego.
    Niektórzy potrafili obrobić każdego, a więc i Wooda to nie uniknęło. Był zjadaczem kotów (co było dość dziwne, zważywszy na to, że stereotyp mówi o długowłosym metalu – sataniście, a Wood słuchał głównie rocka, a włosów nie miał niczym świtezianka z ballad), księciem ciemności na motocyklowym rumaku, miał romans z panią pedagog, a w ogóle to brał udział w wojnach gangów. No i mówi się trudno, niech gadają, co go to obchodzi.
    Ale był pewien wyjątek. Jego niech obrażają, nie ma sprawy, raczej się nie przejmie słowami kogoś, o kogo opinię nie dba, ale od jego rodziny – wara. Dodatkowo dzisiaj humor miał zły, więc kiedy usłyszał, co się na temat jego rodziny wytworzyło, zdenerwował się.
    Nagle znalazło się kilku usłużnych, którzy w rzeczywistości byli poszukiwaczami sensacji, więc chcieli dopuścić do konfrontacji między Francescą Ainsley (prowodyrką całego zamieszania) a Woodem, więc dziewczynie przekazali, że poszukiwana jest przez nauczyciela, a potem Philipowi przekazali, gdzie może ją zastać. Poszedł więc tam, z zamierzeniem zamieniania kilku słów z dziewczyną.
    — Cześć — mruknął na początek, a chociaż powitanie do niekulturalnych nie należało, to jego głos miło nie brzmiał.
    Philip posłał Aisley (nie kojarzył jej jako Franceski Ainsley, tylko jako siostrę TEGO BRATA, z którym kontaktów złych nie utrzymywał ostatnimi czasy, ale dobrymi również trudno by to nazwać) przeszywające spojrzenie, które przerazić mogło. Umiał posyłać takie spojrzenia bardzo dobrze. Chyba naturalna zdolność, bo przecież nie był tym typem faceta, który staje przed lustrem i ćwiczy mimikę.
    Na razie poprzestał na tym jednym słowie, tak na początek.

    OdpowiedzUsuń
  12. Niech to szlag jasny trafi!, rzuca pod nosem przesuwając wzrokiem po liście obecności, która (zaskakująco długa) ma w sobie błędy. Skąd pomysł, że ten chłopak zjawił się na lekcji, skoro doskonale pamięta, że go nie było? A ta dziewczyna? Mowy nie ma, by wślizgnęła się na lekcję i bez słowa przetrwała całą godzinę. Zauważyłby takie nowości w świecie matematyki. Ktoś użyczył sobie szkolnej bazy danych i pozmieniał tej bandzie szczyli frekwencję. Niech ich piorun strzeli albo i dwa, dla pewności! Ten szlag też, ale potem, żeby dobić ostatecznie. Przerzuca kartki w swoim notesie, bazgrze kilka słów na krzyż, chyba tylko po to, by coś robić, bo przecież nic nie udowodni. Wkurza go ta dzieciarnia i wszystkich wybiłby za pomocą łyżki, ale póki co się powstrzymuje. Bierze głęboki oddech i skupia się na milszych sprawach: zamrożonej pizzy w domu, zimnym piwie w lodówce, fajce w jego kieszeni. Chyba czas na przerwę. Ma zamiar wyjść, odpocząć sobie, trochę tak oblać ciepłym moczem cały system edukacji, Chicago, Amerykę, a i samego siebie za te wszystkie nałogi i brak chęci na poprawę. Marny byłby z niego katolik. A mamusia ostrzegała, żeby sobie wybrać porządny zawód. Nie, nie, gdzie tam, on będzie uczył, kształtował młode umysły!, psiakrew. Co go wtedy naszło? Co ważniejsze, co takiego pił?! W zasadzie na zamiarach wyjścia się skończyło, bo zdążył spiąć pośladki i postawić stopy na ziemi (przed chwilą jeszcze dyndały radośnie na brzegu biurka), gdy nagle słyszy to pukanie do drzwi. I już nie jest sam, ktoś przerywa jego przerwę – ironia. Gdyby nie fakt, że akurat dany osobnik nie sprawił mu ostatnio problemów, pewnie rzuciłby w niego elektronicznym dziennikiem. Pozbawiłby się tym samym możliwości nauczania w tej szkole, ale czy to jakaś strata? Poza marnym wynagrodzeniem odzyskałby trochę wolności i ponowny szacunek do matematyki. Powstrzymuje jednak chęć zrobienia krzywdy komukolwiek i wzrokiem przesuwa po twarzy dziewczyny. Panna Ainsley. Tak. Znają ją. Zna wszystkich swoich uczniów, a przecież jest ich paru. Póki co pamięć mu nie szwankuje, ale zacznie, to kwestia czasu. Pytanie brzmi co pójdzie pierwsze: płuca, wzrok czy pamięć. Całkiem lubi tę dziewczynę, choć nie jest to spowodowane żadną szczególną sytuacją. Może więc zwyczajnie nie odczuwa do niej niechęci, co stawia ją w całkiem dogodnej pozycji – nie zrzuci na nią kubła zimnej wody, chyba. Możliwe, że tak, ale woli póki co myśleć o sobie jako człowieku dobrym i wychowanym. Pozory, sprawiaj pozory, Bart, co byś się nie wkopał w jakieś bagno.
    - Cześć – wita ją luźno, jak zwykle każdego, bo żadne dzień dobry z jego ust nie wyleciało od dawien dawna, chyba że specjalnie w udawanej przymilności. A mówili mu, nie rób sobie z uczniów kumpli. Tyle, że głupie cześć nie robi z nich jeszcze przyjaciół, oby. Chyba by zszedł z tej ziemi, gdyby każde cześć miało być oznaką wielkich znajomości. – Coś się stało? – pyta po chwili, prostując się na krześle. I tyle byłoby z fajki na przerwie, cholera./Bart
    [Wybacz, ostatnio spod moich palców wychodzi sam bełkot o niczym]

    OdpowiedzUsuń
  13. [w porządku, pasuje mi ten pomysł. pozwolę więc sobie zacząć :)]

    Heather ograniczała szkolne obowiązki do koniecznego minimum. Przygotowywała się do zajęć, nauka na sprawdziany niekiedy sprawiała jej przyjemność. Poszerzanie wiedzy nie zawsze szło w parze z depresją i nerwowym obgryzaniem paznokci. Zajęcia pozalekcyjne traktowała jako formę relaksu. Robiąc to, co lubi nie czuła presji. Odwlekała również moment powrotu do domu. Nic poza tym. Angażowanie się wymagało poświęcenia danemu przedmiotowi uwagi. Wymagało dostrzeżenia iskierki sensu w tym, co się robi. Dla osoby, której światopogląd zatrzymywał się na słowach 'mnie to nie dotyczy', było to niezwykle trudne. Subtelny, aczkolwiek wymowny grymas wykrzywiający wąskie usta mówił sam za siebie. Odpychająca arogancja stanowiła główną linię obrony. Niekiedy nie do sforsowania, lecz intrygowała szaleńców. Jednym z nich był opiekun teatru. Mężczyzna zgoła nieokrzesany. Wizjoner o imponującej wyobraźni. Sięgał wzrokiem tam, gdzie inni dostrzegali bezdenną pustkę. Artysta nie szukający aprobaty. Nie widział świata takim, jaki był w rzeczywistości. Widział go takim, jakim chciałby, aby był. Nie wspomagał się narkotykami, a czystym poczuciem estetyki. Ukrytego piękna, które za pomocą aktorów nabierało na scenie realnego kształtu.
    Artyzm wyrażał się poprzez czyny i ducha. To tajemna moc, którą ma się w sobie bądź jest się z niej całkowicie wypranym. Co miała wspólnego z kolorowymi plakatami? Poza reklamą - niewiele. Rozwieszanie tandetnych, wykonanych niewprawioną ręką ogłoszeń nie wymagało zdolności aktorskich. A jednak drużyna przeznaczona do wykonania tego zadania została skrzętnie dobrana. Heather przetasowała zaproszenia, jakby liczyła na znalezienie wśród szeleszczących kartek papieru banknot stu dolarowy. Każde wyglądało tak samo. Stosunkowo wierne kserokopie oryginału, który jako jedyny zachował żywe barwy.
    - Księżna Alexandra - tytuł przedstawienia spłynął z ust Heather cicho, lecz z wyczuwalną nutą ironii - Masz pojęcie? - pobłażliwy uśmiech, jakim obdarzyła swoją kompankę, Francescę, zdradzał mieszaninę zażenowania i rozbawienia. Sztuka teatralna była dla niej pojęciem odległym. Nie dawała realistycznego oglądu na świat. Gra pozorów, kostiumy. Aktor nie wyrażał siebie lecz postać, w jaką się wcielił. Nie rozumiała konieczności udziału w przedsięwzięciu, które jej nie dotyczyło.

    Heather

    OdpowiedzUsuń
  14. [Być może odwołuję właśnie coś, co kiedyś padło z mojej strony, być może bluzgam, być może mi się wydaje, ale... To chyba jest Twoja najlepsza postać w ostatnim czasie, moja droga.
    Ciężarówka wkradła się zamiast trampek ze zdania, które tam było. To był taki szoking dla mnie teraz, że szok. Przejdźmy jednak do wątku, bo to będzie o wiele ciekawsze niż karta Michelle.
    Wuef, powiadasz? Dobrze więc, może być zabawnie. Zacznę za moment, będzie fajnie. Michelle nie ma wrogów, paru jej się przyda. A jak nie wrogów, to przynajmniej sióstr nastawionych anty. Pcheł.]

    OdpowiedzUsuń
  15. [Wydaje mi się, że Blake dojdzie do wniosku, że chociaż raz ma do czynienia z normalną, zdrową rodziną. Pchiełka to po prostu…młodsza siostra przyjaciela.
    No, do czasu.]

    Za dużo seriali. Wiedziała o tym Blake, wiedział o tym jej transfer na stronie, z której ściągnąć można było dosłownie wszystko, wiedziało o tym forum i liczba postów przewyższająca wszelkie zdroworozsądkowe przewidywania i statystyki. Wiedział o tym rzężący z przepracowania komputer i program telewizyjny. Naprawdę, cały świat dawał jej znaki, że czas spędzony na odkreślanie z listy kolejnych odcinków można byłoby poświęcić na coś innego, na cokolwiek. Na yogę, czytanie lektur, bieganie wokół domu. Ale gdzie tam!
    Z forami miała spore doświadczenie. Jej osobistym osiągnięciem było zapamiętanie wszystkich loginów i haseł, i odpowiadanie regularnie na większość wątków. Fora były drzwiami na świat, podobnie jak Ciotka Wikipedia była szansą na zdany egzamin. Matka Blake twierdziła, że „to chyba trochę za dużo”, ale chodziło jej nie o psychikę dziewczyny, ale o wzrok. To Blake mogła olać. Wszyscy w jej rodzinie mieli cholernie wytrzymałe oczy.
    Zresztą, z psychiką też było nieźle. Blake jako osoba o wątpliwie rozwiniętych umiejętnościach zawierania bliskich przyjaźni w potencjalnie szybkim czasie (minimum dziesięć lat ciężkiej mordęgi, tak plus minus) ceniła sobie fora jako możliwość poznawania się z ludźmi na bezpiecznym gruncie „w razie czego cię zignoruję”. To było łatwe i bezpieczne. Blake lubiła rzeczy łatwe.
    No ale w końcu trafił się Forumowy Gołąbeczek, soulmate, forum friend. Po roku burzliwych dyskusji i setkach słodkich gifów nadszedł czas na zwyczajne posiedzenie przy czekoladzie. Face to face, tete a tete, twarzą w twarz. Bogowie, straszne wyzwanie w XXI wieku.
    Założyła koszulkę z Tyrionem (Lannisterowie zawsze płacą swoje dlugi), pojawiła się w odpowiednim miejscu o odpowiedniej porze i…
    Powiedzieć, że zdębiała to nieco za mało, żeby oddać pełnię rozbawionego zaskoczenia, jakie wypełniło jej głowę. Nie była pewna, czy tłumaczyć się, czy śmiać, czy może zacząć zastanawiać się nad głębią sformułowania „ten świat jest taki mały!”.
    - Fajne jabłko – powiedziała po prostu. Zacznijmy od małych kroczków.

    Blake

    OdpowiedzUsuń
  16. Szatnia była ciasna i śmierdziała mieszanką przeróżnych żeńskich dezodorantów. Wszyscy zawsze mówili, że to w męskiej capi tak, że nie idzie wytrzymać. Tymczasem pomieszczenie, w którym dziewczęta zapisane na wuef miały się odpowiednio do niego przygotować, wdziewając krótkie spodenki i koszulkę, było duszne i pozbawione konkretnej wentylacji. Było tu okno, które po otwarciu uchylało się do połowy. Widać przez nie było mur budynku, z którym połączona była sportowa przybudówka. Nie było nawet miejsca, do którego mogła wylecieć ta męcząca mieszanka wszystkich możliwych owoców i zapachowych dodatków, po których każdemu kręciło się w głowie. Odległość między dwiema ścianami wynosiła długość ręki Michelle, nawet nie całej.
    Te i inne czynniki, jak pogaduszki czy obraźliwe komentarze sprawiały, że nie szło siedzieć w szatni dłużej niż wymagało ubranie na siebie sportowego stroju. Na wuefie cheerleaderki nie ćwiczyły w strojach, ale ubierały na siebie koszulki ze znakiem ich drużyny, co znacznie odróżniało je od pozostałych dziewcząt, które jakimś cudem trafiły z woli wychowawców, rodziców lub własnej na te zajęcia.
    - Hej, Michelle, śliczne spodenki, gdzie je kupiłaś? - Jedna z nowych cheerleaderek, również juniorka, starała się za wszelką cenę podlizać starszym stażem koleżankom. Harwell jedynie uśmiechnęła się do niej, wzruszając ramionami i przeszła przez wielkie drzwi na salę gimnastyczną jako jedna z pierwszych.
    - Dzisiaj siatkówka - rzuciła nauczycielka, kompletnie zrezygnowana z pracy nad uspokajaniem rozchichotanych dziewcząt. Często wuef wyglądał tak, że dawała im piłkę i pozwalała robić z nią co chcą, byleby odbiły jedna do drugiej. Chyba, że potrzebowała ocen do zaliczeń. Wtedy nie było tak zabawnie. - Rozgrzewka w parach, odliczacie do... Dwunastu.
    Ironia losu. Dwadzieścia cztery dziewczyny, nie licząc trzech niećwiczących, a jej trafia się Ainsley. I to nie ten, w którego ramionach przespała dwie godziny, siedząc na ganku. Nie, jego młodsza siostra. Czasami w ogóle zapominała, że miały razem te zajęcia.
    - Wygląda na to, że gramy razem - uśmiechnęła się do niej, zmuszając swoje usta do wysiłku. Zdawała sobie sprawę, że z Pchłą nie będzie łatwo.

    OdpowiedzUsuń
  17. Nicholas nie lubił się nudzić i w sumie rzadko kiedy się zdarzało, że po prostu nie miał co do roboty. Zawsze znajdowało się jakieś zajęcie – próba zespołu, pomaganie rodzicom w domu, nauka czy zwykłe siedzenie przed laptopem i oglądanie filmiku, na którym indyk zjeżdża na snowboardzie. Lubił przygody i specyficznych ludzi, z którymi mógł robić rozmaite rzeczy oprócz rozmawiania o szkolnych plotkach, więc nic dziwnego, że szybko znalazł z Francescą wspólny język, która jego zdaniem była naprawdę oryginalną i zabawną osobą. Mógł z nią robić wszystko dlatego też, kiedy usłyszał o ciekawej skrzynce i Średniowieczu od razu do niej poszedł. Ubrał się trochę inaczej niż zwykle, bo przecież na wyprawy nie chodziło się w glanach. Zamiast nich założył trampki, żeby mógł swobodnie biegać w razie zagrożenia ( chociaż w glanach po pewnym czasie również nauczył się szybko biegać ), postrzępione spodnie i koszulkę, na której widniał uroczy chibi-Dante z Devil May Cry, który uśmiechał się do całego świata niekoniecznie tak kpiąco, jak to miał zwyczaj robić w grze. Może koszulka nie za bardzo pasowała do średniowiecznych poszukiwań, ale z pewnością się wyróżniała. Jak tak szedł to widział jak wszyscy patrzą na jego ukochanego chibi-Dante, bo przecież jak można było przejść obok niego obojętnie?
    Kiedy dotarł do niej po tym, jak wpuściła go do domu od razu wszystko jej wyjaśnił. Miał pewność. że dziewczyna będzie podekscytowana i nie mylił się. Ubrała się chyba najszybciej jak mogła, bo jak tak liczył to nawet nie minęło pięć minut.
    - Nie ma sprawy – zaśmiał się cicho, wziął wisiorek i zapiął jej go – Myślę, że z pewnością go spotkamy. Już nie może nam tak perfidnie uciekać.

    Nicholas Sykes

    OdpowiedzUsuń
  18. David obrzucił ją spojrzeniem jasno sugerującym, że tego się nie spodziewał. Usiadł przy kuchennym blacie, na wysokim krześle, i uśmiechnął się wymuszenie. Nienawidził kiedy Flea wtrącała się w nie swoje sprawy, a zwłaszcza jeśli te sprawy należały do niego, co niestety robiła zdecydowanie zbyt często.
    - Dlaczego zawsze musisz wszystko wiedzieć? - zapytał i pokręcił głową. Nie miał zamiaru się jej spowiadać, chociaż bardzo chętnie zjadłby te gofry, które zaproponowała. Na samą myśl o jedzeniu poczuł skurcz w żołądku, przecież właśnie dlatego przyszedł wcześniej do kuchni, był głodny.
    - Nie mam czasu chodzić na rehabilitację. Byłem trzy razy i niewiele mi to pomogło – powiedział takim tonem, jakby oczekiwał rezultatów już po pierwszym spotkaniu. - Znacznie szybciej wrócę do formy, gdy będę ćwiczyć sam. W domu, na sali gimnastycznej, na boisku przy plaży, gdziekolwiek. Trener już mówi, że idzie mi coraz lepiej.
    Prawda była taka, że słowa trenera brzmiały nieco inaczej. Nie owijając w bawełnę poinformował Dave'a o tym, że jego forma pozostawia wiele do życzenia i jeśli tak dalej pójdzie, to nie ma co liczyć na kontynuowanie sezonu. Ta wiadomość dość mocno uderzyła w jego psychikę, gdy po chwili dotarło do niego z czym wiązałoby się zrezygnowanie z drużyny. Nie mógłby pobić rekordu szkoły, do czego tak niewiele mu brakuje, nie brałby udziału w kolejnych zawodach i play-offach, nie dostałby stypendium... Flea nie potrafiła tego zrozumieć, przynajmniej w jego mniemaniu, gdyż nigdy nie interesowała się koszykówką, nie wiedziała ile znaczy dla niego ten sport. A znaczył znacznie więcej niż powinien.
    - Nikt nie musi o niczym wiedzieć – dodał mając oczywiście na myśli, że nikt się nie dowie, gdyż żadne z nich nie będzie więcej rozmawiać na ten temat. David zdawał sobie sprawę z tego, że nie zachowuje się właściwie zatajając przed rodziną takie rzeczy, a w szczególności nie zachowuje się właściwie wobec samego siebie rezygnując z rehabilitacji. Nie zastanawiał się jednak nad tym, nie miało to większego sensu skoro już postanowił co zrobi.
    - A tak w ogóle to zostajesz dzisiaj w domu, bo ja wychodzę. Zaproś rycerzy i idźcie na wojnę z wróżkami, bylebyś psa i dzieciaka pilnowała – powiedział nieco znudzonym tonem. Nie zapytał jej o plany, gdyż zwyczajnie nie podejrzewał by je miała. Dave widział w swojej małej siostrze istotę aspołeczną, której większą przyjemność sprawia przebywanie z maszynami niż ludźmi, co nieraz wprawiało go w zdumienie.

    OdpowiedzUsuń
  19. [Sama kiedyś miałam jej wizerunek :D
    Jaki wątek zaczynamy? :D]

    Ria S.

    OdpowiedzUsuń
  20. [Chodziło mi o Wooda, nie Voldemorta. Ten pierwszy chyba jak dzieciak już nie wygląda.]


    Philip nie należał do najbardziej ekspresywnych uczniów w szkole. Z jego twarzy nie dało się czytać jak z otwartej książki, nie zawsze było wiadomo, czy jest zły, czy wręcz przeciwnie. Do tego przy mówieniu raczej nie gestykulował za bardzo, co też pomocne nie było. Ale bez przesady! Kiedy był wściekły, było to zauważalne na przykład. Pewnych stanów ukryć się nie da. Żaden więc z niego Terminator – przecież on miał wiecznie tę samą miną, a Wood jakąś tam mimikę miał. Czasem się nawet uśmiechnął. Krzywo.
    Chociaż teraz mu było daleko od wesołości. Nie podobały mu się te plotki i to nawet bardzo. Bo rodzina to rodzina, podlega krytyce, podlega żartobliwym przytykom, ale nie obelżywym słowom od obcych ludzi. W gruncie rzeczy Philip nie miał najlepszych kontaktów z rodzicami, tak się jakoś złożyło, że ich drogi się rozchodziły. Szczególnie jego relacje z ojcem można określić jako trudne. Ale nie oznaczała to, że zamierzał znosić to, jak ktoś na nich lżył.
    Wood brał udział w wielu bójkach, jednak nie było to równoznaczne z tym, że tylko argumenty pięści uważał za skuteczne. Nie, słowami też wiele można wiele zdziałać. Jednak czasem to negocjacje za pomocą czynów przynosiły szybsze skutki. Teraz chętnie by umówił się na małe tete–a–tete, jak niektórzy pieszczotliwie określali solówki. Był tylko jeden kłopot.
    To była Ainsley.
    To znaczy, nie chodziło o to, że ma brata, który ewentualnie mógłby stanąć w obronie małej siostrzyczki. Jego się Wood nie obawiał. Chodziło o fakt, że to była dziewczyna. One mają immunitet, uderzyć kobietę jest wbrew zasadom.
    (Co innego zabić…)
    Wood wszedł głębiej do sali i oparł się o parapet. Z kieszeni wyciągnął nóż sprężynowy i wysunął ostrze. Niby to od niechcenia zaczął wycierać je o koszulkę.
    — Więc — zaczął, nie zamierzając się odnieść do słów dziewczyny — słucham tego, co masz do powiedzenia, Ainsley.

    OdpowiedzUsuń
  21. [DZIENKI STARAŁAM SIĘ
    Przynajmniej się z tobą czegoś nauczę.]

    Bossert przyjął szklankę. Porządnie pociągnął ze słomki, po czym odstawił szkło nieco dalej od siebie, by przypadkiem w ferworze gry nie wywrócić napoju. Jeszcze pół biedy, gdyby sprite zalał koc czy panele. Gorzej, jeżeli sięgnąłby kart. Wtedy Olivier byłby, mówiąc brzydko, udupiony. I chociaż szczerze wierzył w to, że biega szybciej od Frankie (pomimo jego wiele wymagającej sprawności fizycznej), toteż w razie czego mógłby zwiać przed konfrontacją, to jednak wolał z Ainsley nie zadzierać. W końcu kiedyś musieliby się spotkać. Wówczas nie chciałby być we własnej skórze.
    Ze szklanką znajdującą się w bezpiecznej odległości, z siedmioma kartami na ręku oraz mętlikiem w głowie słuchał tego, co Flea ma mu o grze do powiedzenia. Właściwie tłumaczyła mu wszystko już kilkukrotnie, lecz za każdym razem informacje wlatywały jednym bossertowskim uchem, a wylatywały drugim. Olivier nie robił tego złośliwie, nie. Po prostu nigdy nie był dobry w kartach. A szczególnie w tych składających się z czegoś innego niż numery i figury. Dlatego za każdym razem instrukcji wysłuchiwał tak samo uważnie, czekając na słowo, które wcześniej niedosłyszane dałoby mu natychmiastowe pojęcie o grze. Ewentualnie czekał na cud.
    Posłusznie kładł wskazywane karty i równie grzecznie wcielał się powoli w rolę potężnego maga, przy okazji przygotowując się do przywołania jakiejś wspomnianej istoty.
    - Nie no, przecież się nie nudzę. Po prostu powoli mi idzie rozumienie, a w takich momentach się zaczynam denerwować. Jak się zaczynam denerwować, to zaczynam też dużo mówić. W ogóle zacznijmy od tego, jak inni ludzie mogą to rozumieć? Jak to zrozumiałaś? Jak mi powiesz, że tak migiem i bez problemu to nie uwierzę. Albo uwierzę i wyjdę, bo to będzie dla mnie żenujące. W sumie to cię podziwiam. Podziwiam szczerze, nie? Trzeba mieć wielki umysł do takich rzeczy.
    Pokręcił głową. Olivier do MTG startował zawsze z czułością, gotowy przyjąć do serca każdą z kart. Tymczasem gra nie odwzajemniała uczucia i najzwyczajniej w świecie robiła sobie z Bosserta żarty, bo inaczej tego nazwać nie można było.
    - Wygrałem? - spytał, wyrzucając jedną, samemu wybraną, kartę.

    ~Olivier Bossert

    OdpowiedzUsuń
  22. Dziwne stworzenie z tej dziewczyny, by sobie oceny zaniżać, ale nie jemu oceniać, szczególnie gdy wie o tym pośrednio, w zasadzie kompletnie nie mając pojęcia. Wpatruje się w nią przez chwilę, rejestrując jej słowa, a kiedy w końcu do niego dociera, że chce poprawić test, uśmiecha się pod nosem. Czy on kiedykolwiek pozwolił komukolwiek coś poprawić? Odwraca głowę w stronę stosu kartkówek (na których widok już odechciewa mu się robić następnego sprawdzianu), po czym wyszukuje odpowiednią z imieniem i nazwiskiem dziewczyny. Kładzie ją przed sobą, machinalnie wygładza po czym wskazuje krzesło przy pierwszej ławce, chcąc by ta je przysunęła i usiadła.
    - Jeśli dostaniesz dwóję to pozwolę – mówi, po czym bierze do ręki czerwony długopis i na jej oczach zaczyna sprawdzanie. W sumie idzie dość szybko. Zadań nie było wiele, a obliczenia w głowie przestały być problemem na pierwszym roku studiów. Przyzwyczajono go, że litery o wiele lepiej zastępują liczby i umowność tych znaków pomaga na każdym kroku. A może to zwyczajna breja, którą wkładają do głów młodym matematykom. Zadanie za zadaniem aż w końcu dochodzi do ostatniego, zaznacza punkty, podlicza wszystko i zdziwiony mruga kilkakrotnie. Zabrało jej dwóch punktów do pełnej puli, co wciąż daje jej piątkę. Unosi brwi bardzo powoli i podaje jej pracę.
    - Spodziewałem się zabójczo śmiesznych odpowiedzi, które idiotyzmem wskażą na to jak beznadziejnym jestem nauczycielem… - wzdycha ciężko, kręcąc z niedowierzaniem głową. – Żadnej rozrywki.
    Skąd w ogóle do głowy przychodzą mu tak durne myśli? I po co wygłasza je na głos? Kiedyś może i by się przejął, że nie ma większego sensu to co głosi, ale teraz, po tylu latach ciągłej nicości przywykł do możliwości wypowiadania swojego zdania, choćby nie wiadomo jak głupie było. Ludzie z natury i tak mają to gdzieś. A jeśli nie, zawsze można dopytać, pośmiać się lub wrócić do opcji numer jeden, znaczy się: olać. Żyjąc w dwudziestym pierwszym wieku trzeba zrozumieć, że człowiek to jednostka, indywidualizm i każde dziwactwo jest na miarę złota. W większości przypadków przynajmniej.
    Bart

    OdpowiedzUsuń
  23. Warto zaznaczyć jedną, istotną sprawę. Większość osób myśli, że cheerleaderki są świetnie wysportowane i sprawdzają się idealnie na zajęciach z wuefu. Byli w takim razie w sporym błędzie. Sprawa była lekko skomplikowana, ale tak naprawdę całkiem logicznie dało się ją wyjaśnić. Otóż cheerleaderki nie są tyle drużyną stricte sportową, co taneczną. Te, które świetnie robią szpagaty, poskoki, fikołki i inne cuda, stając nawet na piramidzie, są oczywiście w niezłej kondycji. Jak taka Michelle, która rzeczywiście potrafiła rozciągnąć się najlepiej z całej drużyny i akurat wszystkich zebranych na tych zajęciach dziewcząt. Nie było co się jednak dziwić - pół jej czasu wolnego zniknęło, odkąd zaczęła podskakiwać w pomponami w rytm przebojów mniejszych czy większych. Uważała się w pewien sposób za lepszą niż miernie rozciągnięte dziewczyny, ledwo snujące się po sali na zajęciach czy te, które z powodu pospolitej w tym kraju nadwagi nie mogły nawet porządnie się schylić. Ale nigdy nie wyśmiałaby żadnej z nich, skoro nie trenują i nie mają na to ochoty. Są granice rozsądku. Ona przynajmniej je uznaje, inne dziewczęta z drużyny może mniej. Ale inne nie latają do dyrekcji co przerwę, w ramach akcji "pan coś z tym zrobi, bo białas rozkwasił jednemu z nas nos". Tolerancję i problem odrzucenia akurat jej współzawodniczki miały głęboko gdzieś.
    Nie była dobra z koszykówki. A powinna, bo wszyscy otaczający ją faceci to jacyś czempioni albo przyszłe gwiazdy Chicago Bulls. Całkiem nieźle szło jej w tenisa, w pływaniu ssała, siatkówka była jedynym sportem, który znosiła naprawdę dobrze. Dlatego zawsze, chociaż zdarzało się to notorycznie, uśmiechała się do siebie pod nosem, kiedy trenerka przynosiła kosz z piłkami i dawała dziewczętom do pary w grę.
    Tym razem nie zanosiło się na dobrą zabawę. Żałowała, że akurat wyliczanka padła na Pchłę. Raz, z oczu to dobrze się jej nie patrzyło, a na pewno robiła to specjalnie. Posyłała jej taki wzrok, że miała ochotę podczas pobytu w domu Davida powiedzieć "jedźmy na Alaskę, może tam nas nie znajdą".
    Druga sprawa - nie miała piłki w ręce od początku meczu. To znaczy, łapała ją i odbijała do dziewczyny, ale porządnie nigdy do niej nie wracała. Gdyby to była rozgrywka, miałaby już chyba serię asów serwisowych. Miały szczęście, że to nie była wyliczanka do drużyny.
    - Spróbuj zrobić taki... Koszyk z dłoni - mruknęła do niej, łapiąc piłkę i podchodząc bliżej. Stały u końca sali, więc akurat dzisiaj pozostałe uczennice jakoś specjalnie na nie nie patrzyły. - I staraj się bić tak pod kątem... Czterdziestu pięciu stopni.
    Nie sądziła jednak, żeby to coś dało. Wręcz przeciwnie, bała się, że tamta spojrzy na nią jak na wariatkę, przez co sprawa się pogorszy. Michelle już dawno obiecała sobie, że nie będzie na siłę namawiać Franki na lepszą znajomość. Mimo to, czuła się źle z myślą, że dziewczyna chyba nie znosi laski swojego brata, do którego mało co się przyznaje.

    OdpowiedzUsuń
  24. Taktyka nauczania jaką przyjęła Frankie po prostu musiała się sprawdzić. W końcu nic lepiej nie zachęca do dalszego próbowania niż sukces. Szczególnie kiedy jest się nastoletnim chłopcem, któremu zawsze dopisywało szczęście i który praktycznie przez całe życie miał z górki. Dlatego fakt zrobienia przeciwniczce kuku naprawdę ucieszył Oliviera. Wreszcie zaczęło mu wychodzić. Wreszcie coś zaczynał rozumieć.
    Z zainteresowaniem wysłuchał jej historii. No tak, z dwojga złego zawsze lepiej wybrać zło nie roztaczające wokół siebie nieprzyjemnego zapachu. Zwłaszcza wtedy, gdy przed sobą ma się wizję ośmiogodzinnej podróży. Bossert z pewnym żalem zdał sobie sprawę, że jemu nigdy nie zdarzają się takie sposobności do zdobycia przydatnych nowych znajomości. Najwidoczniej częściej powinien wybierać się na wycieczki komunikacją miejską.
    Uniósł głowę znad koca, kiedy do jego uszu dobiegł stukot obcasów. Chyba nigdy wcześniej się nie zdarzyło, żeby przesiadywał u Frankie, kiedy jej mama była w domu. Odwrócił się do rudej.
    - Na zawsze? - powtórzył niepewnie i automatycznie ciszej, aby przypadkiem Beth go nie usłyszała. - A jak się jakaś awaryjna sytuacja zdarzy i będę musiał wyjść? Na przykład do toalety? Ten Sprite wreszcie o sobie przypomni. Albo jak twoja mama wejdzie to co wtedy? Niby mógłbym się gdzieś schować, ale jak nie zdążę, to będzie tragedia. No i kiedyś chyba będę do domu musiał wrócić. Przez okno mam niby wyleźć?
    Po krótkim zastanowieniu pozbył się kolejnych kart.
    - Poza tym chyba mi nie powiesz, że się mnie wstydzisz i teraz będziesz mnie ukrywać przed całą swoją rodziną, co? Bo jeżeli tak to wiedz, że ja się czuję bardzo tym dotknięty. Przecież dobry ze mnie chłopak - stwierdził, nieco się drocząc.

    ~Olivier Bossert

    OdpowiedzUsuń
  25. Terminator i mimika? Proszę cię! Jak na aktora to Arnold ma wyjątkowo nieelastyczną twarz, więc nic dziwnego, że i tak radzą sobie jego postacie. Philip ma już bogatszy zasób wyrazów twarzy. Ale fakt, postura wypada mizernie przy Arniem. Wood raczej nie zostanie kulturystą. Ale może spróbować robić kariery w innych dziedzinach, w których i ten pan brał udział. Na przykład zostać aktorem, a potem gubernatorem. Chociaż w przypadku Arnolda można się zastanawiać, którą z tych ról pełnił lepiej. Wood pewnie wcale lepszy by nie był, ale w jego przypadku to nie groziło – on nie miał ambicji, by zająć którąś z tych funkcji.
    Oczywiście, że nie powinien przynosić do szkoły noża. Co nie zmieniało faktu, że to robił. Na początku nauczyciele zwracali mu uwagę, lądował czasem przez to na dywaniku u dyrektora. Na nic to jednak się zdało, wszyscy się z tym pogodzili. Nauczyciele przestali nawet zwracać mu na to uwagę. Teraz wydawało im się to całkiem normalne. Pewnie wiązało się to z tym, że Wood do tej szkoły uczęszczał już czwarty rok, przez wszystkie lata nosił nóż, a nie odnotowano żadnego przypadku, by ostrze kogoś skaleczyło. Co nie oznaczało, że nie może się to w przyszłości zmienić… Bliskiej przyszłości, na przykład teraz.
    Ale nie, oczywiście, że nic jej nie zrobi. Powodu nie ma, w końcu tylko jakichś głupot nagadała. Dość paskudnych, fakt, o jego rodzinie, też fakt, no ale… Zresztą nawet gdyby powód miał, noża by nie użył. Pięści w tym przypadku także nie – była dziewczyną.
    Jej młodszego brata kompletnie nie kojarzył, ale starszego i owszem. Wiadomo. Z nim akurat mógłby wymienić ciosy. Chociaż po tym, jak Wood Davidowi naprawił motocykl, ich kontakty uległy znaczącej poprawie. Chociaż kumplami ich nazwać nie można było.
    Philip młodszej siostry nie miał, ale podejrzewał, że gdyby miał, to mocno by przylał komuś, kto by ją skrzywdził. Więc chyba nieważne, co było między nim a Ainsleyem, czy wrogość, czy przyjaźń, tak czy siak by mu się za siostrę dostało… Tak przynajmniej Wood myślał. Tyle, że nie da Davidowi takiego powodu i to nie dlatego, że się go boi, rzecz jasna.
    Nie chciał ani tego, by mu odrabiać matematyką – złe oceny za nieodrobiona pracę domową mu nie przeszkadzały. A gdyby ich nie chciał, sam by mógł się zmusić, akurat z tym przedmiotem nie miał problemów. Od strony w kronice wręcz się wzdragał, nie chciał żadnego powiązania w tej szkole.
    Ale sam pomysł był ciekawy…
    Przestał czyścić nóż i rzucił nim. Wbił się w płótno na sztaludze. Się trochę Wood popisywał.
    Ruszył się z miejsca i stanął tuż przy dziewczynie, patrząc na nią z góry. Dosłownie i w przenośni również.
    — Nie — zabuczał. — Ale będę miał cię na oku. Przyjdzie pora, aż będziesz musiała coś dla mnie zrobić…
    Zawsze fajnie, gdy ktoś wisi Woodowi przysługę.

    OdpowiedzUsuń
  26. [O tak, ta dwójka dogadałaby się chyba. Byłoby śmiesznie.]

    Victor

    OdpowiedzUsuń
  27. [Bardzo pomocne będzie określenie relacji między tą dwójką. Flea jest chyba trochę zdystansowana do szkolnych ludzi, nie? No, bo właśnie, Victor też jest, ale w inny sposób. Taka chodząca bomba, mieszanka satyry i postawy "byle nie dostać w twarz". Mogliby znać się od dłuższego czasu, siadywać razem dajmy na to, na stołówce. Chyba, że masz lepszy pomysł na relację. Jak ją już uzgodnimy, wtedy wymyślę wąteczek.]

    Victor

    OdpowiedzUsuń