środa, 26 czerwca 2013

W moim sercu jest drozd, który chce się wydostać…



ale topię go w whisky
a potem duszę nikotyną
i ani kurwy
ani barmani
ani nawet sprzedawcy
nie mają pojęcia
że tam jest*

Bartholomew Bahnert

Trzydzieści siedem lat czystego chamstwa
Belfer od matmy

Mów mi Bart
Albo proszę pana
Albo panie Bahnert
Byle nie to cholerne Bartholomew



Kiedyś stwierdził, że będzie pilotem samolotu, ale koniec końców nigdy nawet nie znalazł się na pokładzie. Pieprzyć takie niuanse, przecież wciąż może spełnić swoje marzenia. Wystarczy, że sięgnie po piąte piwo, zapije polską wódką, a na koniec dołoży whiskey, co by nie mieć już wątpliwości, że fruwa. Wsadza ludziom w tyłki ich życiowe mądrości i ślęczy nad muszlą klozetową, rzygając jak kot. Płaci za swoje błędy, bo oprócz braku aspiryny nie ma też portfela ani kluczy do mieszkania. Żeby się dostać do środka musi błagać dozorcę na kolanach, by mu pożyczył zapasowe. Wylewający łzy Bart na klęczkach okazuje się bardziej interesujący od jakiegoś marnego pilota. Lotnik byłby z niego marny, bo ma lęk wysokości, poza tym za dużo guzików sprawia mu problem. Stąd też mikrofalówka z Tesco, prosta w obsłudze z dołączoną instrukcją. Jedyna, prawdziwa przyjaciółka, która nigdy nie zawodzi. Prawdopodobnie powinien sobie radzić z obsługą skomplikowanych urządzeń, ale tego nie robi, bo on liczy na literach, a nie bawi się w budowę rakiet. Szybciej sięgnie po tajniki fizyki jądrowej, niż spróbuje ugotować coś z ziemniaków, przy czym fizyka nie jest wcale przypadkowa, bo nie cierpi jej z całego serca. Mniej tylko niż kartofli, które wciskano w niego od dziecka. Wszyscy dookoła wcinają to paskudztwo, a on pozwala sobie tylko na frytki, bo to w sumie ziemniak po przeróbce, w niczym go nie przypomina i nie smakuje, da się przymknąć oko. Chciałby mieć uczulenie, wtedy na rodzinnych obiadach nie serwowałoby się puree, gotowanych, smażonych i grillowanych. A tak próbują go zamęczyć, to jakaś ziemniaczana klątwa, ratuj się kto może. Z tą fizyką też ciekawa sprawa, bo się oczekuje, że matematyka trzyma się blisko swojej siostry, a tu rozczarowanie przyjeżdża na delcie i pokazuje masywne fuck you w stronę całego tego fizycznego szajsu. Kto w ogóle wymyślił, że te dwie nauki mają coś wspólnego? To nie powinna być przybrana rodzina, a co dopiero siostrzana miłość po grób. Bahnert żułby tytoń, gdyby tylko te modele skutków tak go nie odstraszały. Z papierosami jest inna sprawa, świadomość czarnej masy zamiast płuc napawa go zwyczajnie obojętnością. Zasada everybody dies brzmi przygnębiająco, stosuje więc jej zmienniczkę, cholerną miss mam w dupie, co się dzieje. Panie ignorancie, porozmawiamy, gdy zapuka do pana nowotwór. Ależ owszem, otworzę Ci kulką w łeb. Bardzo wątpi, by jakieś choróbsko go zaatakowało, bo nie był przeziębiony od lat trzydziestu, ale że ironia losu to niezły skurwiel trzyma w domu broń, co by w razie czego sprzedać sobie drogę wyjścia. Ależ to cholerstwo kusi, gdy zamknięte w kasetce nawołuje gorszymi dniami. Wtedy się Bahnert już się nie hamuje, wyciąga telefon, zamawia pizzę i ogląda przez całą noc powtórkę swojego występu ze szkoły średniej. Nieźle wtedy pakował i wyglądał jakby zabrakło mu miejsca na szyję. Z czasem dopiero wziął się za siebie, żeby w końcu wyjść na ludzi. Mamusia tak mówiła, znajdź sobie pracę, żonę, miej dziecko i wszystko będzie w porządeczku. W porządeczku, właśnie tak. Niezły bullshit jak na kobietę zdradzającą swojego męża przez ponad pięć lat. Prawie by się udało uniknąć zdemaskowania, gdyby nie brzuch, który w dziewięć miesięcy stał się wielki jak balon, a później znów zniknął. Nawet ojciec, choć niemal ślepy jak kret zdołał to zauważyć. Bart również, bez problemu, bo przecież z kretem nie miał nic wspólnego. Miłość do matematyki nie pojawiła się jak grom z jasnego nieba, nie towarzyszyła mu też od urodzenia, zwyczajnie nie było jej i wątpi by kiedykolwiek się pojawiła. Zazdrości tym wszystkim, co kochają swój zawód, choć nie do końca rozumie ideę kochania zajęcia, przecież z zajęciem nie będziesz uprawiał seksu ani tym bardziej nie zrobi Ci jajecznicy. A dla takiej z cebulą i szczypiorkiem to warto znaleźć sobie żonę, doprawdy. Jemu się jakoś nie udało, bo może nie chciał i kiepski byłby z niego mąż. Pewnie poszedłby w ślady matki, a potem musiał wysłuchiwać wieczorami, że boli głowa, że migrena i chuje na patyku. Jeszcze by go kobieta oswoiła, a on lubi się czuć nieoswajalny. Lubi też, gdy rano budzi się przy kobiecie, a ona nago krząta się po kuchni i robi mu kawę. Potem razem jedzą śniadanie, a kiedy ma ochotę może wyjść, bo nic nigdy nie jest na serio, tylko półżartem, jednonocną, jednotygodniową, jednomiesięczną przygodą. Kończy się zawsze, zazwyczaj z jego winy albo zwykłej niechęci do związków, bo jak to tak raz na zawsze, skoro ma wszystko czego potrzeba? Paczkę lucky strike’ów zawsze w kieszeni, zimne piwo w lodówce, stos niesprawdzonych kartkówek, cholerne frytki z przeceny w Tesco, mrożoną brukselkę i kalkulator za piętnaście funtów z wycieczki do Londynu. Może to i człowiek spełniony, jeden z niewielu na tej planecie, bo się nie przejmuje cudzym życiem, tylko własnym tyłkiem, jego potrzebami i wewnętrznym ściskaniem w dołku, gdy mu braknie na wódę dwudziestego trzeciego każdego miesiąca. Trzeba oszczędzać w tych czasach nawet na durnym alkoholu, który trzeba pić by nie myśleć o tym ile to się wydało i jak to nie ma z czego oszczędzać. Błędne koło radosnego pana matematyka, co to pije niby od święta, a w końcu się okazuje, że można czcić nawet polską Barburkę, jeśli tylko ma się na to ochotę. Pijak z niego żaden, bo wciąż nie lubi tego smaku i rzyga dłużej niż pije, ale lubi mieć w domu tych kilka butelek na wszelki wypadek. Te zdarzają się sporadycznie, a więc wolna Ameryko, trzymaj swojego ukochanego syna, który nie czuje nic, poza wszechmocną potrzebą by opierdolić wszystko i wszamać trochę jajecznicy. To nie koniec, bo on jest chamem, gburem i ma poczucie humoru na poziomie pięciolatka, poza tym seksowna z niego bestia, zje Cię w całości, nawet kości wyliże, tylko musisz mu udostępnić swoją rzepkę. Nie znosi czytać gazet, marudzi na pogodę, pachnie jaśminem z nutką wanilii, skropionej w morskiej bryzie (to ten humor pięciolatka, bo tak naprawdę w dupie ma jak pachnie, póki jest to zapach trzech prysznicy dziennie). W ogóle dużo rzeczy ma w dupie, na przykład samochody, bo ustanowił samego siebie numerem jeden wszelkiej komunikacji miejskiej, metra i autobusów. Gdyby mógł wybierać, mieszkałby na biegunie północnym i patrzył jak pod nosem robią mu się sople, bo to takie rentowne. Nie dba o etykę pracy ani żadną inną etykę, regulamin, kodeks, dekret czy zarządzenie, bo taki stek bzdur jaki prawnik tam zrzucił można zrozumieć tylko po trzech piwach, ale przed czwartym, gdy litery wciąż jeszcze są czytelne.


Johnny Depp. Bukowski. I ja. Ja to tutaj chciałam tylko powiedzieć, że przepraszam bardzo za bełkot u góry, którego chyba nie zdołam przeczytać w poszukiwaniu błędów. Wam jednak życzę powodzenia, enjoy i w ogóle fun, fun, fun. Już bez zbędnego pieprzenia, ktoś mnie poczęstuje wątkiem?

22 komentarze:

  1. [Ach, ten Johnny :D Witam serdecznie pana nauczyciela! Mam nadzieję, że jest ochota na wątek z Alice i może jakiś pomysł by się znalazł? :)]

    Alice

    OdpowiedzUsuń
  2. [O, widzę, że nie tylko ja jestem wątkożerna! Bardzo szybko witam i od razu zadaję sakramentalne: wolisz zaczynać czy wymyślać?]
    F. Ainsley

    OdpowiedzUsuń
  3. [Omatkoswieta, wspanialy! Nie Johnny (choc on tez), ale psor.
    I chetnie poczestuje watkiem. Ale wolalabym zaczac niz myslec, bo myslenia mam dosc w trakcie nauki na piatkowy egzamin.
    Chce cos nielegalnego, nieprzyzwoitego i niegrzecznego. Ha! Prawie jak w opisie jednego z moich otwartych powiazan.]

    Blake, fanka.

    OdpowiedzUsuń
  4. [Mam wielką ochotę nazwania go fajnym, bardzo fajnym, ale jakoś ten przymiotnik nie bardzo pasuje mi do matematyki i wszystkiego co się jej tyczy, tak ogólnie, wiesz.]

    Abbey

    OdpowiedzUsuń
  5. [och, mój Johnny <3 na razie bardzo ładnie się przywitam, a nieco później, po przeczytaniu karty zaproponuję jakiś wątek.]

    Heather

    OdpowiedzUsuń
  6. [Sprawiasz, że piątkowy egzamin odchodzi w cień, lubię to. I zgadzam się na "żadne pitu-pitu", bo pitolenie nie jest ani w moim stylu, ani w stylu Blake.
    Trzy pytania - od kiedy, jak się zaczęło, w jakim jest stadium. Skoro na blogu mamy wrzesień, to można założyć, że to już trwa z jakieś pół roku, a w stadium jest bardzo nie-pitu pitu, czyli konkretnie i z przytupem. Wymyśl mi jak się zaczęło, albo jak zacząć wątek, a zacznę na pewno, ale troszkę później, jednak muszę się trochę uczyć na ten głupi piątek.
    Imię jest wspaniałe: Bartholomew! Jak Bart, holograf, lew i mewa w jednym. :D]

    Blake

    OdpowiedzUsuń
  7. [Pomysł z gotowaniem zły nie jest. Może być tak, że rodzice Alci gdzieś wyjadą na kilka dni i jej brat, który jako jedyny jeszcze z nimi mieszka również gdzieś zniknie. Ala gotować nie umie, ale jakoś trzeba sobie radzić, więc zacznie coś tworzyć, ale to spali. Bart, który może być sąsiadem drzwi w drzwi, wpadnie do mieszkania Stampferów ze strachem, że się pali, ale zastanie tylko Alcię ze spaloną zapiekanką. No i przygarnie ją do siebie na obiad, co ty na to? :D]

    Alice

    OdpowiedzUsuń
  8. [W zasadzie mam pomysł na wątek bardzo banalny. Normalnie w szkole Pchła stara się wcelować w słabą czwórkę z każdego przedmiotu poza wuefem. W przypadku wuefu to pobożne życzenie. Jednak przypadkowo na lekcji matematyki mogła się raz zagapić i rozwiązać "piątkowe" zadanie przy tablicy. Potem mogła się zagapić drugi raz i napisać pierwszą klasówkę tak samo dobrze, jak prymusi. Wtedy by się zorientowała i poszła do nauczyciela prosić o możliwość napisania pracy jeszcze raz.]

    F. Ainsley

    OdpowiedzUsuń
  9. [Wszystko zależy od Ciebie, byleby tylko Pchła nie skończyła na olimpiadzie matematycznej. Chociaż to nie byłoby głupie...
    Prawdę mówiąc, to jesteś ta od zaczynania, bo sama tak powiedziałaś. A w każdym razie tak zrozumiałam. Chyba, że bardzo nie chcesz, to mogę się poświęcić.]

    F.Ainsley

    OdpowiedzUsuń
  10. [Hannibal, tak tak. Dextera będę oglądać dopiero w wakacje, ale też tak tak. Dobra nam się tu tworzy wspólnota tekstów kultury, bardzo dobra.
    Początek robimy przez Barta, bardziej mi się to widzi. Blake jest zbyt leniwa, żeby chcieć kogoś specjalnie podrywać, zresztą zostawmy to średnio udanym buntowniczkom. Blake nie jest buntowniczką. Blake jest swobodną duszą, to brzmi ładniej. Jeśli zaś idzie o preferencje, to Blake nie kręci nosem i nie wybrzydza, jest otwarta na wszelkie kontakty z wszelką płcią, choć Behnert i tak pozostaje słodkim ciachem. Ale spokojnie, z siostrą coś wymyślę, ale nieco później, bo, cholera, powinnam się uczyć!
    Seks, piwo, jajecznica. Brzmi smacznie. Dodajmy jeszcze czasem jakąś rozmowę, mimo wszystko. Ale to przy piwie, a przy piwie się gada, nie rozmawia, więc nic łzawego i pretensjonalnego z tego nie wyjdzie, spokojna głowa.]


    Zabawna historia.
    Na przełomie marca i kwietnia zazwyczaj dzieją się dziwne rzeczy, wszystko przez przesilenie wiosenne i takie tam pierdoły. Blake nigdy właściwie nie doświadczyła tego zgubnego wpływu zmian atmosferycznych, ale ponieważ kwestia paręset razy powtórzona staje się prawdą, wierzyła, że kiedyś frywolne oko marca i kwietnia spojrzy i na nią…
    Historia kończy się przy piwie i jajecznicy, po seksie, przed myślą „mój boże, dziecko, zupełnie ocipiałaś”. Blake miała nie tylko twarde imiona, ale i charakter, więc skończyło się tylko na tym pojedynczym dziwnie zaskoczonym komentarzu wysłanym do własnego odbicia w lustrze dnia kolejnego. A później były kolejne dni, piwa, jajecznice, numerki. Przede wszystkim numerki… Tak, to taka zabawna historia.
    Matematyka stała się naprawdę interesującym przedmiotem. Zwłaszcza po wakacjach, kiedy Parker usiadła – starym zwyczajem – w ostatniej ławce i zamiast zajmować się czymś głupim, na przykład rozwiązywaniem zadań z arytmetyki, oddała się konstruktywnemu i niezwykle szczegółowemu wpatrywaniu się w tyłek Barta. No, nawet niekoniecznie w sam tyłek, po prostu raz na jakiś czas jej uśmiech mówił „hi, baby, wanna come?”, trochę prześmiewczo, trochę zaczepnie, coś takiego na luzie, bo Blake z miesiąca na miesiąc opanowywała to podejście do jeszcze bardziej zaawansowanej perfekcji, nawet jeśli z punktu widzenia stopniowania przymiotników nie miało to sensu.
    Lubiła seks, piwo, nawet jajecznicę. I lubiła te trzydzieści siedem lat czystego chamstwa, głównie dlatego, że było stare i chamskie. I dlatego, że mogło kazać jej dostać w kozie, na co Blake liczyła, bo dziś był naprawdę dobry dzień na dodatkową lekcję matematyki.

    [Dickens! Wpisuję go na listę Dream Team Wakacyjny, dzięki za przypomnienie ;p
    Początek średni, bo myślami jestem zatopiona w literaturze pozytywistycznej. Obiecuję poprawę.]

    Blake

    OdpowiedzUsuń
  11. [przyznaję, że karta (jak i sama postać) robi wrażenie swoim hm... wyje*aniem na wszystko. pomysł mam taki : Heather swego czasu była jaka była, więc zdarzyło się iż pewnego poranka to ona była dziewczyną smażącą mu rano jajecznicę. teraz nie łączą ich za dobre relacje. pan profesor z jakichś względów uwziął się na nią, oceniając ją zwykle niżej niż w rzeczywistości na to zasługuje. ta zaczyna po jednej z lekcji szantażować go, iż doniesie dyrektorowi o jego dwuznacznych kontaktach z uczennicami.]

    Heather

    OdpowiedzUsuń
  12. Blake była cierpliwa. W gruncie rzeczy cierpliwość powinna zostać uznana za najgorszą cechę, jaką może mieć człowiek. Blake potrafiła zrobić z nią dosłownie wszystko – rozciągnąć, rozwlec, wymieszać z sennością, podirytowaniem, zamyśleniem, bezwstydnym wpatrywaniem się w jeden punkt…z byciem bezwstydną. Cierpliwość sprawiała, że czas właściwie przestawał mieć jakiekolwiek znaczenie – to on był dla niej, nie ona dla niego. Pięćdziesiąt minut zajęć? Pięćdziesiąt minut powolnego i sukcesywnego znęcania się nad podnieconym facetem, na którym skupia się uwaga dwudziestu (tak pi razy drzwi) uczniów? Ależ proszę bardzo, Blake ani się nie znudziła ani nie wychodziła z formy, po prostu rozwlekała to studium uczennicy rozwiązłej na każdą z minut, po kolei, do samego końca.
    Była cierpliwa, ale podniecona i rozbawiona. Mały portrecik bardzo złego człowieka.
    W końcu zadzwonił dzwonek – Blake miała wrażenie, że bardzo zmęczony napięciem, ale prawdopodobnie to napięcie skumulowane w niej przekształciło jej wrażliwość na odbierane bodźce. Uczniowie wstali jak jeden mąż, bo wrzesień to za wcześnie, żeby być zmęczonym zajęciami i dość późno, żeby chcieć wykorzystać każdą chwilę słońca. Poza tym – zaledwie 5% do 10% z całej społeczności rzeczywiście obchodziła praca domowa i jakikolwiek obowiązek. Nie ten wiek, nie ten czas. Większość myślała o wieczornej imprezie lub seksie. Albo o seksie na wieczornej imprezie. Blake myślała o tym, żeby stąd – do cholery jasnej – wyszli. W myśli Mewy (tfu, Barta!) wolała nie wchodzić. To był szalony i złośliwy człowiek. Lubiła go dokładnie w tej wersji.
    Nie, wróć. Oczywiście, że chciałaby wejść do jego głowy. Była kobietą, z natury była ciekawą pindą czekającą na moment, kiedy nauka pozwoli na to, żeby wdzierać się innym do głów. Zapisałaby się nawet do grupy eksperymentalnej, gdyby coś takiego się tworzyło, rzecz jasna. Ale prawdopodobnie należało poczekać jeszcze z parę lat.
    Dlatego zadowalała się szalonym i złośliwym Bartem i naprawdę lubiła go w tej wersji. Nago. Na podłodze. I miała wrażenie, że wyczuwa już, kiedy on myśli o tym samym, a to było bardzo miłe wrażenie – taka wspólnota pragnień przedzierająca się przez gromadę irytujących, powolnych ludzi, którzy wyłazili z sali jak stado krów przełażące przez ciasną bramkę na pastwisko.
    - Mam do Pana sprawę – powiedziała, jako ostatnia zbliżając się do biurka. Jeden z jej kolegów odwrócił się, zrobił minę w rodzaju „biedna siostro, nie martw się, dziś impreza, żaden belfer nie popsuje ci humoru” i zamknął za sobą drzwi.
    Nie, ten belfer nie mógł popsuć jej humoru. Ale imprezę będzie z nim miała na pewno.
    - Tutaj, teraz? – rzuciła, półżartem, choć lepiej byłoby powiedzieć: półserio. Na powitanie, na dzień dobry, na dlaczego by nie?.

    Blake

    OdpowiedzUsuń
  13. [Witam! :) ja przybywam po pomysł na wątek. Jeśli takowy oczywiście posiadasz, a jeśli nie to może mi uda się coś wymyślić :) ]
    Erika Molin

    OdpowiedzUsuń
  14. Nierzucanie się w oczy było dobrą, ale wymagającą strategią. Nikt nie zwraca większej uwagi na uczniów, którzy nic nie robią i nie sprawiają problemów. Wiedzą, że ich miejsce jest tuż za połową szeregu i nie opuszczają go. Do takich uczniów należała Flea. Kilka lat w tej szkole pozwoliło nabrać jej takiej wprawy, że często wydawało się, że klasa liczy o jedną uczennicę mniej. Mało kto zwracał na nią uwagę. Niektórzy traktowali ją tak, jakby była trędowata, ale nawet lubiła taki stan rzeczy.
    Nierzucanie się w oczy wymagało jednak pewnej samodyscypliny. Należało parę punktów IQ chować do kieszeni, reagować dość powoli i sprawiać wrażenie serialowej nieco tępej nastolatki o ładnych oczach. Należało pilnować, żeby niczym się nie wyróżniać i nie ściągać na siebie uwagi nauczycieli. I właśnie na tym polu Frankie poległa. Raz na matematyce podwinęła się jej noga i rozwiązała zadanie, zapominając o fakcie, że powinna się zaciąć w połowie. Drugi raz po prostu się wyłożyła. Musiała być czymś roztargniona, może na coś zła. Pierwszy w tym roku sprawdzian matematyki poszedł jej po prostu za dobrze. Trzeba było to naprawić.
    Nieśmiało zapukała do drzwi podczas przerwy i przecisnęła się przez nie, choć mogła otworzyć je szerzej. Jednocześnie odetchnęła głęboko jak przed ważnym wystąpieniem.
    - Dzień dobry - powiedziała głosem, w którym niepewność świdrowała jak preludium "Lata" Vivaldiego. - Mam do pana dużą prośbę... Ten sprawdzian, który pisaliśmy dzisiaj... - Przestąpiła z nogi na nogę i zacisnęła palce na pasku torby. - Czy mogę napisać go jeszcze raz? Nie poszedł mi.
    Spojrzała kątem oka na biurko. Jej praca wciąż tam leżała. Razem z innymi niesprawdzonymi. Pewnie nauczyciel nawet na nią nie rzucił okiem. Może tego nie zrobi. Może pozwoli jej napisać jeszcze raz i nie zauważy, że dziewczyna poprawia z dobrego na gorsze. Taką przynajmniej miała nadzieję.
    - Francesca Ainsley - powiedziała, nie będąc pewną, czy matematyk ją kojarzy. Pewnie nie kojarzył jej pisma, a stawiała największe litery i cyfry w klasie.

    F. Ainsley

    OdpowiedzUsuń
  15. [Jejciu, jejciu, jejciu. Nie zaskoczę Cię jak powiem, że pokochałam tego pana od pierwszego wejrzenia! Koniecznie wątek musi być, ale Ty niestety musisz wymyślić jakiś pomysł, bo ja jeszcze śpię. A! I chcę powiązanie, proszę, proszę, proszę!]

    _Nadia

    OdpowiedzUsuń
  16. [Witam i o wątek pytam :)]

    Ria S.

    OdpowiedzUsuń
  17. Życie potrafi dać porządnego kopa. Oczywiście w niektórych momentach jest to bardzo przydatne, ale nie kiedy ma się sześć lat. Nagła zmiana jakiej została poddana Nadia, odbiła się na niej tak mocno, że do tej pory wydawało się, że jest małą, cichą i nieśmiałą dziewczynką zamkniętą w cele niemalże dorosłej kobiety. Nie mogła pogodzić się z tym co ją spotkało i chociaż minęło już tyle lat, nadal nie zaakceptowała mieszkania w sierocińcu. Jedynie szkoła była dla niej odskocznią od tego wszystkiego. Poznani tam ludzie nie mieli pojęcia o jej sytuacji. Kiedy pytali, po prostu zmieniała temat. Może gdyby tego nie robiła, byłoby jej lepiej. Mogłaby z kimś pogadać. Nie zaryzykowała.
    Była jedna osoba, która dowiedziała się o całej tej tajemnicy Nadii. Nie był to uczeń, a nauczyciel matematyki. Pan Behnert. Kto by się spodziewał, że nagle stanie się powiernikiem jej wszelkich problemów i sekretów. Podobno była naiwna, ale w tym przypadku nie miała żadnych wątpliwości co do tego, że może mu zaufać.
    Wszystko od pewnego momentu zaczęło się zmieniać. Nadia unikała lekcji z Bartem, na korytarzach szkolnych również mijała go szybko. Taka sytuacja trwała zaledwie dwa tygodnie, a mężczyzna zdążył chyba dostrzec, że coś jest nie tak. Podczas przypadkowego spotkania nie dał jej tak po prostu odejść tylko poprosił o spotkanie w jego mieszkaniu, tak jak to robili dotychczas. Nie miała wyjścia musiała się zgodzić.
    Stanęła przed znanymi jej już drzwiami i niepewnie zapukała. Spuściła głowę w oczekiwaniu na wpuszczenie.

    [Jakoś to pociągniemy i zobaczymy co z tego wyjdzie :D]

    _Nadia

    OdpowiedzUsuń
  18. Usiadła na ławce najbliższej biurku nauczyciela, zachowując tym samym dystans półtora metra, grzecznie, niemal niewinnie. I tylko uśmiechała się trochę jak pokerzysta po wygranej batalii, który wie, że w rękawach ma parę lewych kart, ale nikt niczego nie jest w stanie zauważyć. Blake bardzo lubiła ludzi, zwłaszcza tych, których podejście do życia nie było nerwową gorączką i bitwą o przetrwanie. Czasem trzeba było wyluzować, pobawić się w kotka i myszkę, wyśmiać życie – miała osiemnaście lat i powinna mieć troszkę większe plany na przyszłość, ale nic nie wskazywało na to, żeby nagle miał wrócić jej pęd do bycia pierwszą studentką medycyny i marną kopią perfekcyjnej matki. Nie, nie, Blake miała aktualnie inny pomysł na siebie, taki, który bardziej przypadał jej do gustu i zakładał mniej godzin spędzonych nad rozkrojonymi ludzkimi zwłokami.
    Pomijając; śmiało można było powiedzieć, że mieli coś wspólnego, że łączyło ich odrobinę więcej niż parę orgazmów i kończyny poobijane o sprzęty domowe. Zresztą, gdyby było inaczej, Blake nie weszłaby w jego paszczę. A on w jej.
    - Całkiem nieźle wyglądasz jak na swój wiek – rzuciła. – Miałbyś sporą klientelę.
    Uśmiechnęła się, szeroko i bezczelnie, co w tym momencie było idealnym komentarzem do powyższych słów. Nie robiła sobie z niego prawie nic, choć lubiła gdy starał się przybrać surowy ton i przez chwilę poudawać, że rzeczywiście jest pedagogiem. Ta, dobre sobie. Gdyby kazano jej dopasowywać zawód do ludzi wokół niej, Bartowi przylepiłaby naklejkę „włóczykij”. Niezła fucha.
    - Ale czy to oznaczałoby, że ja też muszę płacić za seks? – spytała zaraz, przechylając głowę. Parę niesfornych kosmyków przysłoniło jej rozbawione oczy, a z rozchełstanej koszuli wyłonił się fragment stanika. Żmija, zdążyła odpiąć jeden guzik za dużo, żeby jeszcze bardziej z nim poigrać. Skoro już zaczęła, to mogła pociągnąć to dalej, zwłaszcza, że nie widziała, by Bart miał coś przeciwko. Nie zawsze to robiła – była dość typową, statystyczną dziewczyną z Chicago. Po prostu raz na jakiś czas wchodził w nią diabeł i z charakteru znudzonego obiboka nagle ewoluowała cholera nie kobieta.

    Blake

    OdpowiedzUsuń
  19. Sama już dokładnie nie wiedziała jak to się stało, że nauczyciel matematyki stał się dla niej nagle Bartem, który zawsze miał czas, dobrą radę i miłe do podejście do niej. Wiedział o niej tyle, co nikt inny. Tylko dlaczego wszystko musiała w pewnym momencie zepsuć? Nie potrafiła patrzeć na niego jak na tą samą osobę. Teraz widziała coś więcej niż tylko zabawny charakter i czarujący uśmiech. Gdyby się dowiedział, że jego pojawienie się w zasięgu jej oczu stało się dla niej obowiązkowe niczym powietrze i bynajmniej nie ze względów przyjacielskich, zapewne wszystko by się skończyło. Jej rówieśnicy widzieli w niej nieśmiałą dziewczynkę bez wyrazu, a on? Była dla niego małolatą, tyle że tak nigdy jej nie nazwał.
    Nie, tak nie mogło być. Nigdy w życiu nie miała podobnych odczuć i pewnie dlatego teraz było to takie dziwne i nie potrafiła sobie z tym poradzić. Doszła więc do wniosku, że trzeba wszystko przeczekać i tak będzie najlepiej. Czyż nie?
    Stojąc przed drzwiami, nerwowo przeczesywała palcami kosmyki włosów. Jej wzrok błądził po ścianach i nigdzie nie zatrzymywał się na dłużej. Niech to szlag! Mógłby już ją wpuścić do środka. Ewentualnie mogłoby go nie być, byłoby łatwiej. Jednak to on zadecydował o tym spotkaniu i wiedziała, że będzie. jak zawsze. I nie myliła się.
    Kiedy zobaczyła go, w jej oczach pojawił się jakby strach. Ciężko określić co to dokładnie było. Szybko pozbyła się tego uczucia i przez sekundę nawet uśmiechnęła się. Zrobiła powolny krok do przodu, ale kiedy uderzył w nią charakterystyczny zapach perfum, musiała przyśpieszyć, aby go nie czuć.
    - Nie jestem głodna. - Odparła. Może zbyt szybko niż by tego chciała. Co się z nią działo? Kiedy dostrzegła jego uśmiech, odwróciła się i podeszła do sofy aby móc usiąść. - Powinnam się teraz uczyć na jutrzejszy test z matematyki. - Stwierdziła spokojnie, jakby chciała zasygnalizować mu, że nie ma zbyt wiele czasu, a tym samym długa dyskusja nie wchodzi w grę.

    _Nadia

    OdpowiedzUsuń
  20. [Ok, w końcu zaczynam ten nasz wątek :D]

    Wszyscy, którzy choć trochę znają Alice, wiedzą, że dziewczyna jest jedną z najbardziej ambitnych i upartych osób. Wszystko musi wykonać perfekcyjnie, nie może być żadnych niedociągnięć i zawsze posiada plan B, jakby jednak coś nie wyszło. Niestety, panna Stampfer nie jest wcale taka idealna, jak mogłoby się wydawać. Wszakże jest tylko zwykłym człowiekiem, kolejną nastolatką w Chicago, może nieco bardziej ułożoną i mniej rozpieszczoną, ale i ona popełnia błędy. I wszystko byłoby w porządku, gdyby nie jej matka, która tych pomyłek nie chce uznać. Jej córka przecież musi być idealna, nie może popełniać błędów, nie może posiadać wad. Nic więc dziwnego, że Alice czasami wolała zostać dłużej w szkole niż słuchać kolejnych wywodów matki, jaka to ona jest nieidealna, chociaż wszystko zrobiła perfekcyjnie. Zdarzały się jednak takie dni, że jej rodzice wyjeżdżali, a ona miała spokój. Mogła wrócić wcześniej do domu, położyć się na kanapie i zjeść kolejne pudełko lodów miętowych, oglądając jakąś komedię romantyczną, na chwilę zostawiając z boku swoje obowiązki. Tak było i w ten weekend. Rodzice gdzieś wyjechali, starszy brat też zniknął, a kuzyn, który z nimi mieszkał ulotnił się na kolejną imprezę. Alice więc od kilku godzin siedziała sama w mieszkaniu, zajmując się zaległymi sprawami związanymi ze szkołą. Niestety, Alice robotem nigdy nie była i potrzebowała coś zjeść. Nie uśmiechało jej się znowu zamawiać pizzy, a na dworze za mocno padało, by przespacerować się do restauracji znajdującej się za rogiem. Zajrzała więc do lodówki, sprawdzając czy jest coś, z czego można byłoby zrobić coś przyzwoitego. Pogrzebała trochę na półkach, by po chwili wyjąć kilka składników, z których mogłaby zrobić zapiekankę. Wszystko ładnie przygotowała, wstawiła do piekarnika, posprzątała bałagan i wszystko byłoby wspaniale, gdyby nie była z niej marna kucharka. Oczywiście nic na to nie wskazywało, dopóki po domu nie rozszedł się zapach spalenizny, a z piekarnika nie zaczęło się dymić. Alice zaklęła głośno i szybko wyłączyła urządzenie, starając się wyjąć z niej spalony obiad, który jeszcze przed chwilą tak skrzętnie przygotowywała.

    Alice

    OdpowiedzUsuń
  21. [A może by to tak wszystko połączyć? Poznali się przez jego siostrę, potem troszkę ze sobą pogadali, potem ona zwróciła się do niego o pomoc. Może bardziej o radę co ma zrobić, bo jej rodzice się ciągle kłócą albo się jej czepiają. W sumie to o nic. Pogadaliby, a potem ona poszłaby do tego baru. On ciekaw mógłby pójść za nią. Posłuchałby jak gra, a potem uratowałby jej skórę. Co ty na taki obrót zdarzeń? :) ]
    Erika Molin

    OdpowiedzUsuń
  22. - Nazwałeś się męską dziwką, będę ci to wypominać – mruknęła niskim głosem. Czuła, jak przez jej ciało przebiega przyjemny dreszcz, pozostawiający po sobie gęsią skórkę i to dziwne uczucie nagłego podniecenia, które unieruchamia ciało w pół oddechu. Głupie małe czułe miejsca. Powoli i z trudnością odsunęła twarz od jego ust, nie chciała zostać skazana na jego łaskę czy niełaskę, a przecież on dobrze wiedział, że niewiele trzeba, by doprowadzić ją do takiego stanu, kiedy uda same się rozchylają, nogi drżą, a głos ucieka, tak jak teraz, tak po prostu. Och, uwielbiała ten stan, ale bez przesady, to zupełnie nie było zabawne – tak po prostu mięknąć i poddawać się każdemu jego ruchowi. Jeszcze zacząłby mieć o sobie zbyt wygórowane mniemanie – a to nie służyło żadnemu mężczyźnie. A poza tym…nie tak szybko.
    - Męska dziwka – powtórzyła ciszej, oplatając jego biodra nogami, zmuszając go, by przysunął się bliżej, jeszcze bliżej. Gdyby ktoś ich nakrył – nie, nie mieliby się nawet jak tłumaczyć. Zresztą, po co. Zresztą – nikt nie miał prawa ich nakryć. To było zbyt dobre, żeby miało się tak po prostu skończyć i chyba właśnie dlatego przyszła do niego na początku nowego semestru – przyzwyczaiła się do niego. To wszystko było zbyt przyjemne i szalone, żeby tak po prostu powiedzieć „no, dziś ostatni raz”. Blake była uzależniona od dobrej zabawy, od przyjemności i od tego, jakim charakterem okraszał to wszystko Bart. Byli zgrani i czytali sobie w myślach, lubili te same rzeczy i nie mieli wyrzutów sumienia albo zbyt wielkich oczekiwań względem tego, co dzieje się po. Była uczennicą sypiającą z nauczycielem – nigdy wcześniej nie sądziła, że to taka dobra rzecz. Rzecz warta grzechu.
    - Pasuje do ciebie – dodała, składając na jego ustach coś między pocałunkiem a ugryzieniem.
    A później odsunęła się – tak, żeby móc spojrzeć mu w twarz i uśmiechnąć się z satysfakcją, bo wiedziała, że każda złośliwość ujdzie jej na sucho. Poza tym – czy mówienie prawdy było złośliwością?
    - A jeśli chcesz zarobić, powinieneś zabrać się do roboty – rzuciła, niby od niechcenia, a jednak z zachęcającym błyskiem w oku. Nie, wróć, nie z zachęcającym – z wyczekującym.

    OdpowiedzUsuń